TOP10 – ulubione gry Rednacza Wdowika

Ech… Kiedy myślałem, że nie będzie trudniejszego zadania niż stworzenie topki 10 ulubionych filmów czy 10 ulubionych seriali, przyszedł pomysł zrobienia topki 10 ulubionych gier. Kolejne dylematy, nieprzespane noce, płacz i zgrzytanie zębami. W końcu się udało – oto dziesięć ulubionych gier waszego (nie)ulubionego Naczelnego. Lista ułożona alfabetycznie, bo gdybym miał jeszcze układać według sympatii do danego tytułu, to szybciej wyszłyby Wichry Zimy, a Kevin Spacey zdobyłby kolejnego Oscara.


Zobacz również:

Portal – samotność, ciasto i roboty

God of War – Uwikłani w mit

Najlepsze gry na PlayStation 3

Najlepsze gry z superbohaterami

Najlepsze gry 2022 roku


Bioshock


Początkowo, Bioshock mnie w ogóle nie jarał. Starszy brat w niego grał, gdy ja znacznie bardziej wolałem LEGO Star Wars czy pierwsze Uncharted. Niesamowity świat wykreowany przez ekipę Kevina Levine wciągnął mnie jednak którejś zimy, w trakcie świąt bożonarodzeniowych i nie wypuścił aż do następnego lata. Część druga okazała się nieco słabsza (choć w multi, muszę się pochwalić, byłem jednym z lepszych graczy na świecie), a trzecia miała całkowicie inny klimat. Rapture na zawsze zostanie w moim sercu, a figurka Big Daddy’ego, ongiś mokry sen, dziś zdobi moją półkę.


Crash Bandicoot N.Sane Trilogy


Gdy byłem małym dzieciakiem, miałem to szczęście, że starszy brat posiadał pierwsze PlayStation, co poskutkowało miłością do pewnych gier, a przede wszystkim do samego grania w nie. Jednym z tych tytułów był Crash Bandicoot 3 o podtytule Warped. Po latach posuchy od ostatniego dobrego Crasha (Twinsanity), stęsknieni gracze w końcu się doczekali nowej-starej odsłony przygód jamraja w postaci remake’u oryginalnej trylogii. Co tu dużo mówić – Vicarious Visions zabrało mnie w nostalgiczną podróż, gdzie na nowo mogłem odkrywać świat Crasha Bandicoota i gdzie raz jeszcze mogłem poczuć się tym samym dzieciakiem co przed laty.


Dark Souls II


Lubię, jak gra mnie każe, poniża i wyśmiewa się ze mnie. Lubię, jak jest ciężko, jak twórcy stawiają przede mną wyzwanie. Ten swoisty masochizm nie mógł więc przejść obojętnie wobec serii Souls i wszelkich Souls-likeów! Cierpienie sprawiało mi masę frajdy, a potyczki z bossami rzeczywiście były wielkim, wielkim wydarzeniem. Niestety, dalej nie położyłem łapek na Elden Ring (bo w życiu nie dam 3 stów za grę, co to, to nie), ale cztery części Soulsów, Sekiro oraz Bloodborne rekompensują mi czekanie na obniżkę ceny tego tytułu.


Fallout 3


Wraz z premierą trzeciego Fallouta, fani serii wylali na Bethesdę spore wiadro hejtu, zarzucając studiu pójście na łatwiznę oraz ugrzecznienie gry. Na pewno Fallout 3 mógł być pod tym względem lepszy, ale czy to była zła gra? Po premierze czwartej odsłony, a następnie Fallouta 76, wielu z tych hejterów zapewne zatęskniło za trójką. Ja, osobiście, spędziłem przy tym tytule dziesiątki godzin i na dobre rozkochałem się w RPG-ach, a przede wszystkim klimatach post-apo.


God of War III


Nie mogło zabraknąć na mej liście Kratosa. Choć reboot wydaje się być lepszą, dojrzalszą i pełniejszą grą, bardziej ciągnie mnie do trójki, będącej idealnym zwieńczeniem trylogii przygód Spartiaty. Żądza zemsty Kratosa, jego nieokiełznany gniew i towarzyszące mu hektolitry krwi przy akompaniamencie wspaniałej, niepowtarzalnej muzyki – to jest to!


Haunting Ground


Jest to zdecydowanie jeden z najbardziej niedocenionych survival horrorów, a może i gier w ogóle w historii. Wychodziła we wspaniałym czasie panowania PS2, kiedy fani survival horrorów byli rozpieszczani do granic możliwości. Grę przechodziłem dobrych kilkanaście razy, ale to pierwsza przygoda z Haunting Ground pozostanie w mej pamięci na zawsze. Ależ mi skakała adrenalina wraz z pojawieniem się Debilitasa na ekranie… Matko i córko…


Heroes of Might and Magic III


Muszę tu coś mówić? W tej grze spędziłem dziesiątki, setki godzin, zarówno w singlu jak i multiplayerowo z moimi znajomymi. Szczególnie z jednym, z którym roztoczyliśmy pewnie ze sto partii i już szykujemy nasze potomstwo na kontynuowanie tej zażartej rywalizacji. No, zażarta to ona była kiedyś, bo dziś Filip (i tak zapewne tego nie czyta) miga się od gry na wszelkie możliwe sposoby… Ulubione miasto do gry? Zamek, Loch i Nekropolia.


Resident Evil 4


Pierwotnie, miała pojawić się tu część druga, ale szczerze mówiąc, o wiele więcej czasu spędziłem z czwórką i chętnie bym ją ograł raz jeszcze, ponownie na PlayStation 2. Resident Evil 4 to wciąż jedna z najlepiej ocenianych gier i ścisła czołówka w rankingu najlepszych gier na drugą konsolę Sony. Całkowite przemodelowanie rozgrywki i zrezygnowanie z zombie spotkało się z ogromnym zaskoczeniem, ale jak się okazało, był to strzał w dziesiątkę. No, może do czasów szóstki i różnych, dziwnych spin-offów – twórcy musieli się ciężko napracować przy siódemce, aby zmazać tę plamę.


The Last of Us


Jak ja czekałem na tę grę… Jak ja się rozczarowałem, kiedy pierwszy raz ją przechodziłem… I jak ją pokochałem, gdy zrobiłem to po raz drugi. O The Last of Us ciężko napisać coś odkrywczego. Ta produkcja zasługuje na coś więcej, niż miano świetnej gry czy interaktywnego filmu. Ekipa Naughty Dog dostarczyła tytuł, który trzeba przeżyć, który trzeba chłonąć całym sobą, ale przy tym trzeba być emocjonalnie dojrzałym – tak jak dojrzała emocjonalnie jest historia Joela i Ellie. Ktoś śmie stwierdzić, że gry to ogłupiająca i bezsensowna rozrywka – pokażcie mu The Last of Us, a zmieni zdanie. Dzieło warte wszelkich nagród. W przeciwieństwie do sequela


The Walking Dead Season 1


Jak w przypadku Heavy Rain, zawsze marzyłem o przygodówkach, gdzie Twoje decyzje mają znaczenie. No cóż, w grach Telltale Games wszyscy wiedzą jak jest, ale jeśli przymknie się na to oko, to dostajemy (w większości) produkcje, opowiadające naprawdę dobre, wciągające historie. Perłę w koronie studia stanowi moim zdaniem pierwszy sezon The Walking Dead, czyli zarazem tytuł, który zapewnił większy rozgłos Telltale Games. Ta produkcja ma wszystko, co powinna mieć jakościowa przygodówka – fajny scenariusz, dających się lubić bohaterów, trochę humoru, trochę wzruszeń, kilka zagadek, a przy tym jeszcze długi czas rozgrywki. Następne sezony TWD okropnie odstawały poziomem od części pierwszej, ale co zrobić.

Krzysztof Wdowik

Nie lubi (albo nie umie) mówić zbyt poważnie i zawile o popkulturze. Nie lubi też kierunku, w którym poszedł Hollywood i branża gamingowa. A już na pewno nie lubi pisać o sobie w trzeciej osobie. W ogóle to on mało co lubi.

Subskrybuj
Powiadom o
guest

0 komentarzy
Inline Feedbacks
Pokaż wszystkie komentarze