Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy – recenzja dwóch pierwszych odcinków

Serialowy Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy niestety nie bronią się na żadnym froncie. Jeśli ktoś tęsknił za fantastycznymi krajobrazami, elfami, krasnoludami i hobbitami, proponuję wrócić do jednej z trylogii Petera Jacksona.

Od początku projekt zwany Władca Pierścieni: Pierścienie Władzy wzbudzał sporo kontrowersji wśród fanów tego uniwersum. W końcu, doczekaliśmy się premiery tego długo wyczekiwanego serialu. I wydaje mi się, że mocno zawiedzeni będą zarówno fani Jacksona jak i wierni czytelnicy Tolkiena. Twórcy serialu chcieli przede wszystkim pokazać za dużo na raz – skaczą od postaci do postaci, od jednej krainy do drugiej. Rezultat? Opłakany. Widz nie przywiązuje się ani do bohaterów ani do świata przedstawionego.

Zobacz również: Terminal List – recenzja serialu. Podrasowany remake 'Strzelca’?

Oto mamy małą Galadrielę i jej starszego brata w niewinnej scence rodzinnej. Zaraz potem, razem z narratorem, przelatujemy kilkaset lat historii o życiu elfów, wyruszeniu z Valinoru do Śródziemia w ramach misji „pokojowej” i walkach z Morgothem, kiedy ginie brat głównej bohaterki. Kiedy już przeskoczyliśmy wszystkie najlepsze smaczki opowieści, widzimy ponownie Galadrielę jako dowódcę oddziału elfów. Niepokorna i motywowana chęcią zemsty na prawej ręce Morgotha – Sauronie – wbrew wszystkim wierzy, że ten jeszcze żyje i go szuka.

W międzyczasie mamy wioskę ludzi, w której zaczynają się dziać niepokojące rzeczy. Jeden z elfich strażników w okolicy smali cholewki do ludzkiej kobiety. Grupa hobbitów stara się trzymać z dala od wszelkich innych stworzeń. Wyjątkiem jest Nori – ciekawska dziewczynka, która znajduje olbrzyma, przybyłego z kosmosu. Elrond natomiast robi co mu się każe i na rozkaz króla wyrusza budować wieżę z elfami – kowalami. Odwiedza też starego przyjaciela – krasnoluda Durina, któremu jest winien srogie przeprosiny za brak kontaktu przez 50 lat.

Zobacz również: Kryptonim Polska – recenzja filmu. Ale zaraz – przecież miało się oberwać każdemu?

Piękna scenografia Pierścieni Władzy jest niestety sabotowana przez oświetlenie. Cały czas mamy wrażenie fałszywości i sztuczności przez zbyt ostre, nienaturalnie światło. Podobnie większość kostiumów i charakteryzacji – są zbyt idealne i sterylne. Nawet te, które mają być brudne i niechlujne, są zupełnie wyprane z osobowości postaci, które je noszą. Trzeba mieć również dużo dystansu do wizji bardziej prymitywnych hobbitów sprzed Hobbita.

Swoją drogą to samo wyszło z elfami, choć chyba niezamierzenie. Problem w tym, że do anturażu leśnych stworzeń zupełnie nie pasują twarzyczki porcelanowych lalek z wielkimi oczami i rumianymi policzkami. Dodaj do tego przemowę o chęci wyruszenia w nieznane, by zbadać świat za horyzontem i Moana jak malowana. Jedynie krasnoludy zyskały nowe, ciekawe oblicze.

Zobacz również: Ród Smoka, odc. 1 – recenzja. Umarł król, niech żyje król?

Nie mogę przejść obojętnie również nad castingiem w Pierścieniach Władzy. Galadriela (Morfydd Clark) jest bardzo jednowymiarowa, natomiast Elrond (Robert Aramayo) jest zupełnie nijaki i na razie nie wnosi zupełnie nic do serialu. Postaci pozostałych bohaterów oraz drugoplanowe są grane w najlepszym wypadku nieźle.

Już w tych pierwszych dwóch odcinkach widzimy bardzo dużo wątków, które będą kontynuowane w pierwszym sezonie. Nie wszyscy bohaterowie mieli szansę na właściwe zaprezentowanie się. Mam nadzieję, że ich charaktery będą rozwijane z czasem i staną się bardziej wyraziste. Niemniej, wielkich zachwytów do końca serii już się nie spodziewam.

A elfy to rasiści.

Według innych redaktorów...