Scarlet Hill
Fabuła rozpoczyna się w momencie gdy Luu wynajmuje tytułowe Scarlet Hill od podupadłej rodziny Quach. Towarzyszy mu jego narzeczona, Vu oraz jej syn Boo. Tytułowa posiadłość to miejsce, w którym wszystko zdaje się mieć drugie dno, a mieszkańcy skrywają mroczne tajemnice…
Andor
Historia skupia się na jednym z głównych bohaterów Łotra. Pokazuje nam kim był Cassian Andor, zanim stał się jednym z głównych szpiegów Rebelii. Akcja serialu dzieje się dokładnie 5 lat przed bitwą o Yavin (5 BBY), którą znamy z Nowej Nadziei. Cassian nie jest jeszcze walczącym o sprawę bojownikiem, ale zwykłym (albo i niezwykłym) szmuglerem. Ukrywa się na jednej z planet Zewnętrznych Rubieży i stara się żyć z dnia na dzień. Wpływy Imperium na tych planetach nie są jeszcze tak widoczne. Władzę wciąż sprawuje lokalna jednostka organizacyjna, działająca jedynie pod jego „kuratelą”.
Mała ilość typowo Star Warsowych klimatów i charakteryzacji powoduje mieszane uczucia, ale doceniam w pełni ich znaczenie. Doceniam również świetne role, które od pierwszych scen zaprezentowali główni aktorzy. Dostałem coś innego, niż oczekiwałem, ale w gruncie rzeczy to dobrze. To znaczy, że moje zardzewiałe od pewnego czasu, ale wciąż ulubione Uniwersum wciąż potrafi nas zaskoczyć.
Wielka woda
Lipiec 1997 roku, wielka fala powodziowa zbliża się do Wrocławia. Lokalne władze, na czele z aspirującym urzędnikiem Jakubem Marczakiem, ściągają do miasta wykwalifikowaną hydrolożkę, Jaśminę Tremer, aby za wszelką cenę uratować miasto. W tym samym czasie, Andrzej Rębacz wraca do rodzinnych Kęt pod Wrocławiem nieoczekiwanie stając na czele zbuntowanych mieszkańców wsi. Wielka Woda to sześcioodcinkowy dramat katastroficzny, inspirowany wydarzeniami z okresu powodzi tysiąclecia, która nawiedziła Wrocław i okolice w 1997 roku, w reżyserii Jana Holoubka oraz Bartłomieja Ignaciuka, według scenariuszy Kaspra Bajona i Kingi Krzemińskiej. W rolach głównych: Agnieszka Żulewska, Tomasz Schuchardt, Ireneusz Czop oraz Marta Nieradkiewicz, Mirosław Kropielnicki, Anna Dymna i Tomasz Kot (oficjalny opis prod. telewizyjnej).
The Bear
Carmy, młody szef kuchni, powraca do Chicago, aby prowadzić rodzinny biznes – bar z kanapkami. Próbując odmienić losy baru i siebie samego, pracuje z nieokrzesaną ekipą, która w końcu okazuje się być jego rodziną z wyboru.
O autentyczności historii przekonują nas małe elementy. Na przykład Carmen jedzący na szybko kanapkę po całym dnu pracy w kuchni. Byłem kucharzem przez kilka lat i dokładnie tak to wygląda, potwierdzam. Problemy rodzinne Richi’ego czy Carmen wyglądający jak małoletni menel to tylko część opowieści, a samo to wystarczyłoby, żeby nakręcić dobrą fabułę. Zastanawiałem się, co w serialu o kuchni może być tak fajnego. Wtedy przypomniałem sobie film Ugotowany z 2015 roku z Bradley’em Cooper’em w roli głównej (zdecydowanie polecam). Ale teraz po obejrzeniu The Bear – serial polecam zdecydowanie bardziej.
Terminal List
Komandor podporucznik James Reece ucieka się do zemsty, szukając tajemniczych spiskowców stojących za śmiercią jego całego plutonu. Reece znajduje się poza strukturami wojskowymi i wciela w życie lekcje niemal dwóch dekad służby, żeby wytropić winnych.
Terminal List to całkiem niezły serial, chociaż powiem otwarcie, o tej tematyce widziałem lepsze produkcje. Mimo to plasuje się ona na odpowiednim poziomie, a widzowie, chcący mimo wszystko zobaczyć produkcję, nieco spokojniejszą, która nie kipi od śmigających kul, wybuchów i walk na gołe pięści na pewno będą zadowoleni z seansu. Możliwe też, że drugi sezon, o ile powstanie, wyniesie ten tytuł na jeszcze wyższy poziom.
Sandman
Nie jestem w stanie ocenić zgodności adaptacji z pierwowzorem. Mogę jednak stwierdzić, że serial, niezależnie od powieści graficznej, jest po prostu bardzo dobrą produkcją. Scenariusz jest starannie napisany, fabuła to cudo, a casting to strzał w 10. I choć słyszałam, że adaptacja nie oddaje w pełni symbolizmu i bogatej w metafory, przenośnie oraz zagwozdki egzystencjalne, treści, to uważam, że występują w odpowiedniej dawce, biorąc pod uwagę fakt, że serial skierowany jest do szerokiej grupy odbiorców. Sandman to serial, którego mi brakowało, czyli kawał dobrej fantastyki.
https://www.youtube.com/watch?v=tLcg_8LRo6U
Cyberpunk: Edgerunners
Przy Cyberpunk: Edgerunners bawiłam się zajebiście. To właśnie ten typ anime, który lubię najbardziej – brutalne, nieszczędzące treści dla dorosłych, dosyć zabawne, ale jednocześnie potrafiące wzbudzić u widza silne emocje i nie lukrujące rzeczywistości, w której się odbywa. Ładne w obrazku, klimat świetny, muzyka działa jak należy (jeśli z góry się jej nie skreśli przez odmienność od normy oczywiście). Większości ważnych postaci też nie mam nic do zarzucenia. Jeśli więc ktokolwiek bał się obejrzeć serial po premierowej klęsce gry – absolutnie nie ma czego. Bierzcie i oglądajcie z tego wszyscy.
