Jestem Legendą
Film Jestem Legendą z Willem Smithem znacznie różni się od powieści Mathesona, chociaż powstał na jej podstawie. Najważniejsza różnica polega na tym, że to nie zombie, lecz wampiry opanowały świat. Główny bohater Robert Neville zamieszkuje zniszczone miasto, dawne Los Angeles. Nie ma przy tym lekko. Pandemia, która przetoczyła się przez świat uśmierciła większą część ludzkości, a resztki ocalałych przemieniła w wampiry. Neville jakim cudem okazał się odporny na wirusa, dzięki czemu zachował swoje człowieczeństwo. Czas mija mu na prowadzeniu badań nad wirusem, wyprawach po prowiant i uśmiercaniu nieaktywnych za dnia wampirów. Neville w pewnej chwili zdaje sobie sprawę, że być może jest ostatnim przedstawicielem ludzkości na Ziem. Będąc ostatnim człowiekiem stał się dla świata złożonego z samych krwiopijców tym czym oni byli wcześniej dla ludzi – legendą.
Jestem Legendą łączy w sobie tradycyjne wierzenia i opowieści o wampirach z bardziej naukowym podejściem do tych istot. Kreśli też wizję postapokaliptycznego świata, w którym wampiry nie czają się w mrocznych zamczyskach, ale można je spotkać w sklepie, na uczelni albo na ulicy. Oryginalne spojrzenie Mathesona na wampiry zdobyło uznanie czytelników oraz krytyków. Powieść otrzymała nagrodę literacką w dziedzinie literatury grozy – Bram Stoker Akward. Sam autor stał się inspiracją dla takich pisarzy jak Stephen King i Anne Rice.
Nekroskop
Nekroskop to pierwsza część długiego cyklu pod tym samym tytułem autorstwa Briana Lumleya. Fabuła kręci się wokół zimnej wojny, wampirów, umarłych i rywalizujących ze sobą agencji wywiadowczych z obu stron żelaznej kurtyny. Niejaki Borys Dragosani para się nekromancją i pracuje dla radzieckiego wywiadu paranormalnego. Ma ambicję przejąć przejąć władzę nad swoją agencją, dlatego poszukuje czegoś, co pomoże mu zrealizować ten plan. Tym czymś czy może kimś okazuje się rumuński wampir Tibor Ferenczy, który dzieli się z nim wiedzą odnośnie wydzierania umarłym ich tajemnic, dzięki czemu granica pomiędzy życiem a śmiercią nie stanowi dłużej przeszkody. Zdobyta wiedza i umiejętności mają swoją cenę. Podstępny wampir opanowuje duszę Dragosaniego i zaczyna wpływać na jego decyzje. Brytyjskie służby nie pozostają obojętne na nowe zagrożenie. Rekrutują w swoje szeregi Harry’ego Keogha zwanego Nekroskopem, który posiada podobne co Dragosani umiejętności nawiązywania kontaktu z umarłymi. Obaj panowie rozpoczynają między sobą rozgrywkę. Stawką jest przyszłość całej Europy.
Zobacz również: Halloween. Finał – recenzja filmu [DVD]
Nekroskop to mieszanka fantasy i horroru w wątkami przygodowo – szpiegowskimi. Stworzony przez Lumleya świat zachowuje przy tym logikę i spójność. Posiadający paranormalne zdolności agencji wywiadu są w Nekroskopie czymś zupełnie oczywistym i sensownym, podobnie jak wampiry, magia oraz ludowe wierzenia. Jak w starej, solidnej napisanej powieści sensacyjnej osadzonej w zimnowojennych czasach pojawia się też motyw starcia Wschodu z Zachodem, a dokładnie dwóch odmiennych ideologii reprezentowanych przez Związek Radziecki i kraje zachodnie. Ciekawe pomysły i porywająca akcja sprawiły, że Nekroskop zyskał sobie uznanie czytelników, natomiast Lumleya nazwano Robertem Ludlumem horroru.
NOS4A2
Pod personaliami Joe Hill kryje się nie kto inny tylko Joseph Hillström King, syn słynnego Stephena Kinga. Poszedł w ślady ojca i do tej pory napisał kilka horrorów, udowadniając, że odziedziczył po nim sporo talentu. NOS4A2 to kolejna powieść, która wyszła spod jego pióra i której tematyka skupia się na wampirach. A przy okazji paru innych kwestiach związanych z trudnym dzieciństwem, nostalgią za przeszłością, dorastaniem.
Victoria McQueen otrzymuje na swoje ósme urodziny rower. Niedługo potem rowerowe wyprawy stają się dla niej okazją do wyrwania się na jakiś czas z domu rządzonym przez ojca – alkoholika. Przy okazji odkrywa, że jadąc przez pewien zadaszony most jest w stanie docierać do miejsc w których odnajduje zagubione przez ludzi przedmioty. Podczas jednej ze swoich wypraw poznaje Bibliotekarkę Maggie. Ta opowiada jej historię o Upiorze zabierającym dzieci na przejażdżkę starym rolls – royce’em, po czym wysysającym z nich duszę i ludzkie uczucia.
Victoria przekonuje się, że opowieść nie jest zmyślona, gdy dostrzega rolls – royce’a z rejestracją NOS4A2 (co po angielsku czyta się jako Nosferatu) i uwięzionym w środku chłopcem. Kiedy próbuje mu pomóc, staje oko w oko z Charliem Manxem, czyli samym Upiorem – wampirem. Dziewczyna ucieka, lecz to jeszcze nie koniec historii. Po latach Victoria jako dorosła kobieta musi ponownie zmierzyć się z koszmarem z dzieciństwa. Manx przez ten długi czas wcale o niej nie zapomniał i nie zamierza pozwolić, by ona zapomniała o nim.
Zobacz również: Czarny telefon – recenzja filmu. Tym razem to nie fotowoltaika
NOS4A2 to oczywiście powieść grozy z wampirem w roli głównego antagonisty. Manx jest taki, jaki powinien być wampir: bezwzględny, okrutny i przebiegły, stanowi prawdziwe ucieleśnienie potwora z dzieciństwa. NOS4A2 tworzy również nostalgiczną opowieść o dorastaniu i rozliczeniu się z własną przeszłością. Żadną wielką tajemnicą nie jest, że Stephen King przechodził okres uzależnienia od alkoholu i innych używek, co niewątpliwie w jakiś sposób wpłynęło na dorastanie jego dzieci. Sytuacja rodzinna bohaterki NOS4A2 przypomina sytuację rodzinną Joego Hilla. Mimo wszystko, nie odcina się on od swojego sławnego rodzica – wręcz przeciwnie. W NOS4A2 można doszukać się smaczków i nawiązań do powieści Kinga – seniora. Fani wampirów oraz twórczości obu pisarzy powinni być zatem usatysfakcjonowani.
Wirus
Utalentowany reżyser i scenarzysta połączył siły z pisarzem, żeby stworzyć współczesną powieść o wampirach. Inspiracją stał się dla nich między innymi Dracula i Miasteczko Salem, co nie oznacza, że Wirus jest zwykłą zrzynką tych dwóch znakomitych tytułów. Del Toro udowodnił, że ma bogatą wyobraźnię. W kwestii wampirów również może powiedzieć coś nowego. Widać to w jego Cronosie, widać w Blade II. W Wirusie także znalazło się kilka ciekawych pomysłów.
Na nowojorskim lotnisku ląduje samolot z Europy. Ku konsternacji obsługi lotów z samolotu nikt nie wysiada, okna są pozasłaniane, światła zgaszone, a co gorsza nie da się w żaden sposób nawiązać łączności z pilotami. Jako, że zachodzi podejrzenie wystąpienia na pokładzie epidemii na miejsce zostają wezwani specjaliści od zarazków. Ci odkrywają, że niemal wszystkie osoby obecne w samolocie są martwe. Nikt nie potrafi wyjaśnić przyczyn tej tragedii. Jedyną nietypową rzeczą, jaką udaje się znaleźć jest ogromna trumna, której nie było na liście bagażowej. Szef Centrum Zwalczania i Prewencji Epharim Goodweather robi co może, by wyjaśnić tajemnicę zgonów i dziwnych zmian, jakie zachodzą w ciałach zmarłych. W tym celu nawiązuje współpracę ze starym profesorem – Abrahamem Setrakianem, będącym niejako uwspółcześnioną wersją Van Helsinga. W międzyczasie mieszkańcy Nowego Jorku szykują się na zaćmienie słońca, nie zdając sobie sprawy, że dla zaczajonych w mroku wampirów to okazja do przejęcia kontroli nad miastem.
Zobacz również: Ciche kroki na schodach – recenzja książki. Małomiasteczkowe zbrodnie
Wirus stara się podejść do tematyki wampirów w bardziej naukowy sposób. Przedstawia wampiryzm jako coś, co rozprzestrzenia się za pomocą pasożytów i stwarza zagrożenie epidemiologiczne. Ma to swoje przełożenie na współczesne czasy, bo chyba nie ulega wątpliwości, że epidemie to dzisiaj bardzo aktualny problem. Nowoczesności uległy także legendy i wierzenia o wampirach. I tak krucyfiks zostaje zastąpiony ultrafioletem, a dawne przesady medycznymi rozważaniami. Wirus jednak nie zrywa tak do końca z nadnaturalnością wampirów, czego dobrym przykładem jest postać wspomnianego profesora Setrakiana – prawdziwego znawcy i łowcy wampirów. Staruszek zwalcza krwiopijców tradycyjnymi, sprawdzonymi metodami, które nie zawodzą. Nawet sceptycznie nastawiony do paranormalnych zjawisk Goodweather w końcu przyznaje, że nie wszystko można racjonalnie wytłumaczyć i uznaje autorytet oraz wiedzę starszego pana. Sama relacja między tymi dwoma postaciami daje do zrozumienia czym jest Wirus. Swoistym połączeniem nauki oraz tradycyjnych wierzeń, oferującym nieco inne spojrzenie na wampiry.
Wampir z M – 3
Andrzej Pilipiuk jest znaną osoba wśród wielbicieli fantastyki. Kto nie kojarzy sobie postaci Jakuba Wędrowycza, słynnego bimbrownika – egzorcysty? W zeszłym roku zresztą wyszła nowa część sagi bimbrowniczej. Wędrowycz to jeden z flagowych cyklów Pilipiuka, ale zdarza się mu od czasu do czasu napisać o czymś innym. Na przykład o wampirach. W Wampirze z M – 3 roi się od krwiopijców, ale nie oczekujcie mrocznego, pełnego grozy klimatu. Chyba, że uznacie za mrok i grozę życie w PRL- u.
Zgadza się. Akcja Wampira z M – 3 rozgrywa się w czasach głębokiego PRL – u. Główny bohater, ślusarz o imieniu Marek, jak można się domyśleć jest tytułowym wampirem z M – 3. Socjalizm, który przyniósł mieszkańcom kraju nad Wisłą “powszechny dobrobyt” jakoś nie jest zbyt łaskawy dla wampirów. W bezklasowym społeczeństwie nie wypada chwalić się szlacheckimi tytułami, a miejsce stylowej czarnej peleryny jest w lamusie. Modny staje się za to ateizm, który zaprzecza istnieniu czegoś takiego jak anioły albo wampiry. Marek i jego kompani (Profesor – niespełniony wampir – naukowiec, Hrabia – stary, doświadczony krwiopijca i Gosia – świeżo przebudzona wampirzyca), mimo trudnych czasów, radzą sobie jak mogą.
Gdy trzeba zdobyć deficytowy towar lub trochę świeżej krwi partyjnego kacyka to nie przeszkodzi im w tym ani naprzykrzająca się SB ani babcia Adelajda ani nawet wampiry z bratniego Związku Radzieckiego. Bohaterowie nieraz pokażą, że wampiry z PRL – u mają swoją narodową godność i spryt, nikomu nie pozwolą sobie w kaszę dmuchać.
Zobacz również: Gra w oczko – recenzja książki. Polacy, nic się nie stało!
Wampir z M – 3 został napisany z charakterystycznym dla Pilipiuka poczuciem humoru. Postacie co rusz pakują się w absurdalne i komiczne sytuacje rodem z filmów Barei. Próbują odnaleźć się w realiach Polski Ludowej, gdzie sklepowe półki świecą pustkami, zaś zdobycie kawałka jedwabiu staje epickim wyzwaniem i następną szaloną przygodą. Pilipiuk niekiedy nawiązuje do różnych dzieł popkulturowych, na przykład posyłając swoich bohaterów na poszukiwania Necronomiconu. Wampira z M – 3 można uznać za dobrą książkę dla tych, którzy chcieliby zrobić sobie przerwę od przerażających wampirów.
Poradnik Zabójców Wampirów Klubu Książki z Południa
Grady Hendrix to stosunkowo nowe nazwisko w gatunku horroru. Jego powieści charakteryzuje groza połączona z groteską oraz trafne komentarze na temat otaczającej nas rzeczywistość. Z drugiej strony Hendrix bez względu na to czy opowiada o nawiedzonym przez duchy sklepie meblowym, metalowcach zawierających pakt z diabłem, opętanej przez demona nastolatce, wie jak zapewnić swoim czytelnikom dużo dobrej zabawy. Niewykluczone, że na na tym opiera się popularność napisanych przez niego książek. W Poradniku Zabójców Wampirów Klubu Książki z Południa na warsztat bierze oczywiście wampiry.
Na zacisznych przedmieściach Charlestonu w Karolinie Południowej mieszka Patricia Campbell. Nie wyróżnia się niczym szczególnym. Na co dzień zajmuje się prowadzeniem domu: sprzątaniem, gotowaniem, zakupami i tym podobnymi czynnościami. Jedyną ciekawszą rozrywką w jej monotonnym życiu są spotkania w klubie książki do którego należą podobne do niej gospodynie domowe. W pewnym momencie cała ta monotonia i spokojne życie zostaje zakłócone przez serię tajemniczych zaginięć dzieci. Patricia będąc istną pasjonatką kryminałów decyduje się wraz z koleżankami poprowadzić prywatne śledztwo w tej sprawie. Trop wiedzie do sympatycznego sąsiada Jamesa Harrisa. Okazuje się, że nie jest on tym na kogo wygląda. Tylko czy ktoś uwierzy znudzonym kurom domowym, że młody, czarujący mężczyzna w rzeczywistości jest porywaczem i wampirem? Niekoniecznie. Dlatego Patricia i jej koleżanki będą musiały wziąć sprawy we swoje ręce.
Zobacz również: Lucie Yi NIE jest romantyczką – recenzja książki. Lauren Ho wraca!
Poradnik Zabójców Wampirów Klubu Książki z Południa to porządnie napisany horror z elementami true crime i ciekawym motywem „gospodynie domowe kontra wampiry”. W miarę rozwoju akcji pojawia się coraz więcej makabreski oraz grozy a spokojnie osiedle zamienia się w chaotyczne miejsce w którym nikt nie jest bezpieczny. Walka z wampirem wymaga czynów na które zdyscyplinowane, skupione na rodzinnym życiu kobiety na co dzień zapewne nigdy by się nie zdecydowały. Jak to u Hendrixa bywa, opowieść o wampirze nawiedzającym zwyczajne amerykańskie przedmieście staje się okazją do analizy i krytyki stylu życia klasy średniej, kultu pieniądza, nierówności majątkowymi i między płciami. Dla niektórych Poradnik Zabójców Wampirów Klubu Książki z Południa może okaże się sentymentalnym powrotem do lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku.
