DIAPORAMA to dwudziesty solowy album reprezentanta Tabasko. O.S.T.R., bo o Nim mowa, na polskiej rap scenie stoi już od końca lat 90′ i do dziś nie zwalnia tempa.
DIAPORAMA najnowszy krążek O.S.T.R.’a jak zwykle został wyprodukowany w większości przez samego rapera, ale tym razem Adam podróżował po Europie i USA, aby znaleźć nowe brzmienia. Efektem tych podróży jest jedna produkcja od Carnsa Hilla, na której usłyszymy kilku zagranicznych gości, ale o tym później.
Zobacz również: Włodi – HHULTRAS – recenzja płyty
DIAPORAMA jest albumem spójnym. O.S.T.R. porusza tutaj kilka tematów, które mniemam, spędzają Mu sen z powiek. Znajdziemy na tym krążku piosenki o problemach skarbowych, komornikach czy rozmowie o pracę. Mimo że tematyka inna, to słuchając tej płyty, odniosłem wrażenie, że bardzo blisko Adamowi do KęKę – rap o dorosłych problemach. U KęKę alkohol, poczta i DDA, a u O.S.T.R.’a zioło, freestyle i podatki.
Album zaczyna się, półtoraminutowym urywkiem z polskiego klasyka Chłopaki nie płaczą. Za pierwszym odsłuchem było to bardzo ciekawe, bo praktycznie do każdej piosenki czy na końcu, czy na początku pojawiają się urywki z filmów, rozmów czy innych hitów internetu. Jednak już za drugim odsłuchem był to niepotrzebny przerywnik, a z kolejnymi razami było coraz gorzej. Ten ostatnio zauważalny przeze mnie trend został tu przeorany. Za dużo i za długo.
Przechodząc do tego, co na DIAPORAMIE najlepsze, zacznę od utworu FLAM, czyli singla promującego album. Dość osobisty numer, lekko rozdrapujący rany z dzieciństwa. Dla mnie jest to utwór dający słuchaczowi genezę artysty. Ponieważ jako dziecko gdzieś musiał przecież uciec skoro ani w szkole, ani w domu nie czuł się bezpieczny. Więc uciekł do swojej głowy, gdzie zaczął tworzyć.
Mała pewność siebie została z Nim na dłużej, bo aż dotąd, a CRISTAL jest na to żywym przykładem. Skoro nie jest to diss czy beef to, czym jest ten kawałek, jeśli nie pogłaskaniem samego siebie. Na płycie jest kilka wersów O.S.T.R.’a, który sam siebie sprowadza poniżej średniej. Według mojej skromnej osoby to nie wypada raperowi, który sprzedał ponad 400 tysięcy płyt.
Zobacz również: Metallica – 72 Seasons – recenzja
Nie ukrywam, że najlepsze utwory znajdują się w pierwszej połowie albumu. Wszystkiego najlepszego z gościnnym udziałem Sariusa jest zdecydowanie w mojej topce. Dobrze zarapowane to raz, fajna wymiana zwrotek to dwa, ale sample z serialu Miami Vice zrobiły swoje. Crockett’s theme dostał nowe życie, a O.S.T.R. powinien częściej chwytać za takie klasyki.
Miłość z urzędu to zabawna wycieczka z wujkiem Adamem do skarbówki. Mental Clash idealnie buja głową i ma najlepszą wrzutkę na koniec utworu. Nic więcej świetnie opowiada o kulturze Hip Hop i jest jednym z przykładów dlaczego O.S.T.R. przez tyle lat utrzymuje się w czołówce. Takich dowodów jest na tej płycie więcej-W chmurach, Ej czy Miejska ślepota 2, z tym że tylko pierwsza zwrotka, a drugiej nie jestem w stanie porządnie przesłuchać, ponieważ O.S.T.R. postanowił w niej nagrać sam sobie feat’a, ale jęczącym głosem.
Tych ciekawych i fajnych kawałków jest na tej płycie więcej, niż wymieniłem, ale za to tych nieciekawych jest mniej. Zacznę od tej wspomnianej wyżej, czyli Caishen, który broni się tylko refrenem, bo cała reszta mogłaby zniknąć i nikt by nie zauważył. Lemon na samplu, który sam O.S.T.R. nazwał przeoranym, to dobrze napisany kawałek, który mam wrażenie, słyszałem już z 500 razy.
Zobacz również: Avi – Mały Książę – recenzja płyty
DIAPORAMA to naprawdę solidny album, który zadowoli nie jednego słuchacza. Mimo podobieństwa do płyty GNIEW, to DIAPORAMA opowiada o czymś innym i trochę lżej. Do tego jest ona żywym dowodem na to, że O.S.T.R. się dobrze starzeje.
Źródło obrazka wyróżniającego: fot. Oskar Szramka
