Ari Aster
Twórca, który potrafi zaszokować, przerazić lub zaniepokoić samą historią. Językiem filmu i okiem kamery uwydatnia każdy bolesny detal swoich opowieści. Doświadczenie w produkcjach krótkometrażowych – wśród których błyszczy The Strange Thing About the Jonhsons, który literalnie wgniata w fotel wstrząsającą historią rodzinną – pozwoliło mu rozwinąć skrzydła i poszerzyć obiektyw. Aster nakręcił dopiero dwie pełnometrażówki, a już nie ulega wątpliwości, że jest artystą w swoim fachu. Hereditary z miejsca wpisano na listę najstraszniejszych horrorów, to jednak Midsommar obrazuje sugestię wizji Astera: ten film przeraża, nawet nie próbując tego robić. Ten człowiek to mistrz finezji i klimatu, który odświeżył znaczenie słowa strach.
Najważniejsze dzieła:
Hereditary (2018) | Midsommar (2019)
Robert Eggers
Eggers to prawdopodobnie największy fenomen horroru ostatnich lat. Reżyser wykorzystuje wszelkie współcześnie dostępne techniki do dopieszczenia swoich filmów. Jego wizje uciekają od typowych standardów, badając nieznane grunty grozy, nurzając się w metafizyce i symbolice. Psychodeliczne Lighthouse jest niemalże pozbawione znamion tradycyjnego horroru, nie jest też straszne. Raczej przerażające. Eggers potrzebował kamery i dwóch aktorów, by stworzyć żywy portret lęku zakorzenionego w ludzkim umyśle, jednocześnie eksponując typowy dla siebie artyzm. Wizjoner, być może rozpoczynający nową erę horroru.
Najważniejsze dzieła:
The Witch (2015) | Lighthouse (2019)
Jordan Peele
Popularny komik, który w 2017 roku zaskoczył świat swoim autorskim Uciekaj!. Mocny horror poruszający kwestie rasowe momentalnie wywindował Jordana do pozycji jednego z najciekawszych współczesnych twórców gatunku. Peele z zawodowym perfekcjonizmem dopieszcza swoje filmy w najdrobniejszych szczegółach, licznymi, często niezauważalnymi dla widza technikami budując klimat i napięcie. Nakrywa płaszcz horroru nie tylko by straszyć, ale też metaforyzować istotne tematy społeczne. Przypadek Peele’a udowadnia, że komedia i horror są sobie bliższe, niż może się wydawać.
Najważniejsze dzieła:
Uciekaj! (2017) | To my (2019) | Nie! (2022)
Dario Argento
Argento gustował w krwawych horrorach zaliczanych do nurtu giallo, często egzaltując na ekranie makabrę. Dbał o każdy detal filmu, na piedestale kładąc nastrojową muzykę i kolorystykę obrazu. Lubił też dorzucać humorystyczne wstawki. Rozwijając się jako reżyser, eksplorował nieznane techniki pracy kamery. Zadebiutował w 1970 roku thrillerem Ptak o kryształowym upierzeniu, a tworzy do dziś. Fani okrzyknęli go mianem Mistrza Makabry.
Najważniejsze dzieła:
Głęboka czerwień (1975) | Odgłosy (1977)
Lucio Fulci
Legenda włoskiego kina grozy, choć karierę rozpoczął tworząc komedie. Dopiero na początku lat 70. wykonał zwrot w kierunku giallo, anonsujący jego horrorową przyszłość. Przełom nastąpił wraz z premierą Zombie pożeracze mięsa. Fulci odnalazł się w gore, opierając swoje produkcje na przemocy i brutalności. Uwielbiał szokować i przekraczać granice, przez co wiele jego filmów zostało w Europie ocenzurowanych, a niektórych zakazano. Zwykle dysponował nikłym budżetem, a niektóre jego dzieła szczyciły się pokrętną logiką. Mimo powyższego, wielu wyjadaczy gatunku uważa go za artystę gore.
Najważniejsze dzieła:
Zombie pożeracze mięsa (1977) | Miasto żywej śmierci (1980) | Hotel siedmiu bram (1981)
F.W. Murnau
Friedrich Wilhelm Murnau to niemiecki reżyser z pierwszej połowy XX wieku, którego wkład w rozwój gatunku miał szczególną wartość. Nosferatu – symfonia grozy z 1922 to bowiem jeden z pierwszych horrorów w historii kinematografii. Murnau stworzył upiorne dzieło, badając nieznane ścieżki i wytyczając szlaki, którymi w późniejszych latach podążali jego następcy.
Najważniejsze dzieła:
Nosferatu – symfonia grozy (1922)
Todd Browning
Browning oparł lwią część swojej filmografii na doświadczeniach cyrkowych. Dziwolągi w 1932 wzbudziły ogromne kontrowersje, jako produkcja odrażająca, której szybko zakazano. Wystąpili w niej aktorzy z deformacjami i chorobami. Reakcja publiki była co najmniej przesadzona, a film Browninga wciąż broni się jako połączenie horroru z wzbudzającym refleksje dramatem. Dziwolągi to z perspektywy czasu dzieło przełomowe, bezcenne w skarbnicy horroru. To jednak ekranizacja Draculi przyniosła Browningowi sławę, do czego przyczynił się Bela Lugosi i jego genialna kreacja Hrabiego Draculi.
Najważniejsze dzieła:
Dracula (1931) | Dziwolągi (1932)
James Whale
Legendarny reżyser kina grozy, eksperymentujący z sci-fi. Zekranizował klasyczne powieści, jak Frankenstein Mary Shelley czy Niewidzialny człowiek H.G. Wellsa. Ten pierwszy przyniósł mu sukces, zapisując w popkulturze ikoniczną po dziś dzień postać olbrzymiego sługusa o kwadratowej głowie. Produkcje Whale’a wyróżniały się innowacyjnymi – jak na tamte czasy – efektami i dopracowaną charakteryzacją. Poniższe tytuły mają ogromne znaczenie w popkulturze, a dzięki swej uniwersalności wciąż zapewniają klimatyczny seans.
Najważniejsze dzieła:
Frankenstein (1931) | Niewidzialny człowiek (1933) | Narzeczona Frankensteina (1935)
Każdego z wyżej wymienionych 16 reżyserów nazwać można wirtuozem horroru, niezależnie od nurtu, którym podążał i lat, w których tworzył. Każde z tych nazwisk zapisało się już na karcie historii, a wielu z nich będzie nadal tę historię tworzyć. To było zestawienie najlepszych reżyserów horrorów.
Uwielbiasz horror? Sprawdź nasze artykuły w tym temacie!
Co powinien zawierać dobry horror?
Lovecraft a filmy – trzy ekranizacje, na które warto zwrócić uwagę
Uzumaki – poetyka horroru
Strony: 1 2
