Masz pomysł na biznes! Twoja oferta to dwuminutowa rozmowa ze zmarłymi bliskimi. Wszystko dzięki tajemniczej istocie, mieszkającej w piwnicy baru odziedziczonego po twoim ojcu. Co może pójść nie tak? Odpowiedź na to pytanie znajdziecie właśnie w filmie Dwie minuty do piekła.
Fabuła skupia się na postaci Iris (w tej roli Freya Allan), młodej kobiety znajdującej się w trudnej sytuacji finansowej. Gdy pewnego dnia dziewczyna dowiaduje się o śmierci ojca, i tym samym dziedziczy po nim bar, odkrywa, że w budynku mieszka tajemnicza kobieta, posiadająca zdolność przyzywania zmarłych. Pomimo ostrzeżeń oraz rozsądnych rad przyjaciółki, bohaterka postanawia skorzystać z wyjątkowych umiejętności wiedźmy w celu podreperowania swojego budżetu. Zasady są dość proste: rozmowa musi trwać dokładnie dwie minuty. W praktyce okazuje się jednak, że reguły są stosunkowo płynne.
Zobacz również: Światłonoc – recenzja filmu. Porządny folkowy horror
Atutem produkcji jest wiarygodne przedstawienie motywacji Iris. W horrorach często decyzje postaci bywają niezrozumiałe. W przypadku Dwóch minut do piekła jest inaczej. Brak środków do życia skłania bohaterkę do podjęcia ryzyka, co w pewnym sensie można porównać do hazardu. W takich okolicznościach często pragnienie zmiany naszej sytuacji staje się decydującym czynnikiem, zwłaszcza gdy kobieta otrzymuje przedsmak potencjalnych korzyści płynących z tego nietypowego „biznesu”.
Jednakże w miarę rozwoju fabuły liczne luki i głupotki fabularne zaczynają dominować, przez co momentami trudno powstrzymać śmiech zażenowania. Ponadto pomimo próby wzbogacenia historii poprzez nawiązanie do problemu patriarchatu, zarówno ten wątek, jak i cała historia, pozostają niedostatecznie rozwinięte. Szczególnie żałuję, że twórcy nie wykorzystali potencjału drzemiącego w historii głównej antagonistki.
Zobacz również: Służka – recenzja filmu. Horrorowe bingo
Nie brak również typowych chwytów charakterystycznych dla tanich horrorów, których celem jest jedynie przestraszyć widza. Najbardziej w pamięci utknął mi jeden bardzo losowy jump scare. Jego pojawienie się przypomina mi popularne niegdyś strony internetowe, których używało się do straszenia znajomych. Zadaniem było przejść przez labirynt tak, by nie dotknąć ścianek, lecz po chwili na ekranie z upiornym wrzaskiem pojawiał się obrazek jakiegoś straszydła. Wspomniana wyżej scena była idealnym odwzorowaniem tamtych stron, co wcale nie świadczy dobrze o jakości produkcji.
Dwie minuty do piekła to film, który zmarnował swój potencjał. Choć może dostarczyć chwilowej rozrywki, nie spodziewajcie się po nim głębszych refleksji czy zaangażowania. Brak staranności w realizacji sprawia, że mimo śmiechu seans dla wielu może być męczącym doświadczeniem.
Obrazek wyróżniający: kadr z filmu
Lub klikając w grafikę
