Z okazji premiery filmu Dziwny świat na DVD przypominamy naszą recenzję tejże produkcji.
Nie oglądam wszystkich produkcji Disneya. Za bardzo kojarzy mi się z księżniczkami, nawet jeśli bajka jest o czymś innym. Zazwyczaj podchodzę do bajek bez wielkich wymagań czy oczekiwań. Idąc na Dziwny świat w ogóle niczego się nie spodziewałam. A na pewno nie trzech mężczyzn w rolach głównych, ani tego, że szalenie mnie zainteresuje ich historia.
Dziwny świat przedstawia bohaterów tworzących trzy pokolenia rodziny Klanów. Jaeger to odkrywca barczysty jak dąb, który marzy o dotarciu do nowego lądu. Nieustannie dąży do przejścia przez góry, które otaczają jego krainę. Jego syn nie podziela tego marzenia. Podczas jednej ze wspólnych wypraw kłócą się i rozchodzą. Jaeger uparcie podąża wybranych szlakiem, a Oskard wraca do domu, zabierając ze sobą dziwną błyszczącą roślinę.
Dwadzieścia pięć lat później Jaeger nadal włóczy się po górach. W sumie to nie wiadomo, czy coś go tam nie zjadło, ale nikogo tu już nie obchodzi. Oskard jest teraz bohaterem Avalonii, bo jego górska roślina produkuje prąd. Dzięki jej właściwościom Avalonia stała się technologicznym rajem. Oskard zajmuje się sporą farmą, którą planuje w przyszłości przekazać swojemu synowi i błogosławi życie na wygwizdowie.
Zobacz również: Nie cudzołóż i nie kradnij – recenzja filmu. Czy wystarczy przykazań na jeden dobry film?
Kiedy roślina zaczyna usychać, Oskard, jego syn i zespół specjalistów wyruszają na poszukiwanie źródła choroby. Przypadkiem odkrywają zadziwiający świat pod ziemią pełen dziwacznych stworzeń i szalonych kolorów. Oczywiście wpadają tam na Jaegera, który po dwóch dekadach nadal uparcie próbuje przejść przez góry. Oskard nadal nie chce o tym słyszeć, powraca więc ich konflikt sprzed lat.
Dziadek, ojciec i syn to złoto. Nieustannie nie potrafią się dogadać, a jednocześnie każdy z nich jest targany tymi samymi problemami. Próbują być nieustraszonymi mężczyznami, żeby zaimponować sobie nawzajem. Wypadają bardzo wiarygodnie jako przedstawienie międzypokoleniowych relacji. Można zrozumieć, skąd wzięło się powiedzenie „jaki ojciec, taki syn”. Rozumie się trudności w wyrażaniu swoich myśli. Może dlatego te relacje wypadają tak dobrze.
Zobacz również: Kraina Snów – recenzja filmu. Zamknij oczy
Tytułowy Dziwny świat też jest warty uwagi. Mamy tu niezwykłe bogactwo stworzeń, kolorów i miejsc do odkrycia. Nie tylko ładnie wygląda, ale też ma sens i swoją wewnętrzną logikę. Wisienką na torcie są okazyjne animacje w stylu komiksu. Pojawiają się głównie na początku i mają szybko dostarczyć tło wydarzeń np. jak wyglądał rozwój technologiczny Avalonii. Świetnie pasują mimo odmiennego stylu wizualnego i dodają dynamiki do całej historii.
Trochę kontrowersji zapewne wzbudzi tutaj fakt, że nastolatek Ethan jest homoseksualny. To pierwsza taka postać w głównej roli u Disneya. Wcześniej pojawiały się tylko lekkie komentarze w innych bajkach, tutaj mamy cały wątek romantyczny. Mam wrażenie, że Disney rozkręca się pod względem reprezentacji od czasu pokazania czarnoskórej Arielki. Pojawia się kilka takich elementów, możemy się spodziewać rozwoju na tej płaszczyźnie.
Zobacz również: Rozczarowana – recenzja filmu. Tytuł mówi sam za siebie
Podsumowując, dobrze się bawiłam na seansie. Historia jest zgrabna, wizualnie to wręcz uczta dla oka i szczerze mówiąc, nie wymagam wiele więcej od bajek. Miło też zobaczyć coś innego niż księżniczka, która śpiewa o swoim marzeniu. Wolę tych trzech facetów, którzy próbują się porozumieć. Wcale nie muszą śpiewać, żeby przekaz był interesujący. Nie mogę tego powiedzieć o niektórych bajkowych księżniczkach, ale tutaj przekrój przez trzy pokolenia naprawdę przyciąga uwagę.
Obrazek główny: Kadr z filmu.
