To my (2019)
Drugi film Jordana Peele może nie dorównuje według mnie jego debiutowi, ale to dalej dobry horror. To my opowiada o rodzinie spędzającej razem czas na wakacjach, aż w ich drzwiach pojawiają się osoby wyglądające tak samo, jak jej członkowie. W produkcji szczególnie wyróżnia się genialny występ Lupity Nyong’o będący główną siłą dzieła. Temat home invasion pojawia się tutaj na całego!
Funny Games U.S. (2007)
Michael Hanke wyreżyserował dwie wersje filmu Funny Games. Na potrzeby tego zestawienia wybrałam jednak tę nowszą wersję z 2007 roku. Trzyosobowa rodzina wyjeżdża nad jezioro, żeby w spokoju spędzić razem czas. Ich pokój burzy pojawienie się niewinnie wyglądających nastolatków, którzy jeszcze tego samego dnia postanawiają zagrać z nim w chorą grę. Ciężko ogląda się psychiczne i fizyczne tortury, jakie zadają napastnicy. Dla nich to super zabawa, a dla rodziny prawdziwe piekło. Na szczególne wyróżnienie zasługuje rola Naomi Watts.
Najście (2007)
Francuski krwawy horror bez trzymanki. Najście opowiada historię ciężarnej kobiety, która na dniach ma rodzić. Czas przyjścia na świat dziecka nie będzie jednak dla niej spokojny. Do domu Sarah usiłuje włamać się kobieta, która chce odebrać jej potomka. Przez cały seans czułam się jakbym, była zahipnotyzowana. Szalenie dobrze się to ogląda, nie w sposób przewidzieć co się zaraz wydarzy. Świetne sceny gore, nie mówiąc już o finale. Odważni fani horroru, a szczególnie home invasion muszą koniecznie obejrzeć ten film.
Host (2020)
Nie jestem typem osoby, która bałaby się na horrorach i trudno jest mnie wystraszyć. Filmowi Host jednakże się udało. Lubię produkcje found footage, więc postanowiłam obejrzeć nawet niegodzinny obraz o wywoływaniu duchów na Zoomie przez znajomych. Podobało mi się, że upiorna atmosfera narastała z minuty na minutę oraz bohaterowie łącznie z widzami nie wiedzieli, co się dzieje. Bardzo dobra plus udana przestroga, żeby uważać na to, co się robi. Pamiętajcie, że bycie miłym dla kogoś może uratować ci życie!
Nie oddychaj (2016)
Ta produkcja jest dosyć nietypowa, ponieważ to główni bohaterowie nachodzą kogoś, a nie ktoś ich. Młodzi dorośli postanawiają okraść niewidomego, ale nie wiedzą z kim tak naprawdę, mają do czynienia. Kiedy udaje im się wejść do środka, dla niektórych już wyjścia nie będzie. Nie oddychaj polega przede wszystkim na ciszy będącej centralnym punktem. Włamywacze muszą uważać na każdy swój ruch, bo każdy błąd może być ich ostatnim. Podczas seansu naprawdę łatwo zapomnieć o oddychaniu z powodu przerażającego kreacji Stephena Longa.
