Czytasz zestawienie Najlepsze filmy lat 60-tych
Najdłuższy Dzień (1962 r.)
Dnia 6 czerwca 1944 roku sojusznicza inwazja Francji wytyczyła początek końca nazistowskiej dominacji w Europie. W ataku wzięło udział 3 000 000 ludzi, 11 000 samolotów i 4 000 okrętów, włączając największą flotę wojenną świata. Prezentowany w oryginalnej, czarno-białej wersji film „Najdłuższy dzień” stanowi żywe, godzina po godzinie, odzwierciedlenie tego historycznego wydarzenia. Charakteryzujący się doskonałą międzynarodową obsadą obraz jest fascynującym, przedstawionym z perspektywy obydwu stron spojrzeniem na masowe przygotowania, błędy i przypadkowe wydarzenia, które przesądziły o rezultacie jednej z największych bitew w historii.
Nieugięty Luke (1967 r.)
Luke trafia do więzienia i szybko zyskuje sobie reputację twardziela. Przywódca więziennego gangu nienawidzi go i usiłuje złamać silną wolę Luke’a, prowokując co chwila brutalne bijatyki. Nic jednak nie skutkuje, a wytrwałość Luke’a zdobywa mu szacunek innych więźniów.
Nieustraszeni pogromcy wampirów (1967 r.)
Wiekowy naukowiec, doświadczony badacz nietoperzy, wraz ze swoim asystentem Albertem, wyruszają w długą podróż do Transylwanii, aby unicestwić wampiry. Zatrzymując się w przydrożnej gospodzie, poznają piękną Sarah, która zaraz potem zostaje porwana przez jednego z wampirów. Profesor i asystent nie wahając się ani chwili ruszają ich śladem…
Niewinni czarodzieje (1960 r.)
Film Wajdy ma wymiar kameralny, z zachowaniem niemal klasycznej jedności miejsca, czasu i akcji. To historia przypadkowego spotkania młodego lekarza (Tadeusz Łomnicki) i dziewczyny (Krystyna Stypułkowska), którzy poznają się w piwnicy jazzowej i spędzają ze sobą noc. Akcja rozgrywa się głównie w czterech ścianach mieszkania, a tło społeczne zostaje ledwo zarysowane. Niewiele też dowiadujemy się o samych bohaterach, poza tym, że noszą imiona Pelagia i Bazyli. Młodzi ludzie przybierają wobec siebie maski obojętności, ukrywając pod nimi rodzące się uczucie. Prowadzą grę pozorów i zwodniczych gestów, ulegając przy tym coraz silniejszej wzajemnej fascynacji, której jednak w ramach konwencji gry – starają się oprzeć. A wszystko to zatopione w nostalgiczno – egzystencjalnym klimacie.
Noc Żywych Trupów (1968 r.)
George A. Romero, mistrz kina grozy przedstawia jeden z najsłynniejszych horrorów świata! To miała być spokojna wycieczka w rodzinne strony. Barbara i Johnny nie wiedzieli jednak, że w chwili, gdy zdecydowali się odwiedzić grób rodziców Amerykę opanowały głodne ludzkiego ciała, krwiożercze zombie… Teraz jedynym ratunkiem staje się ucieczka i pomoc przypadkowych ludzi. Czy uda im się dotrwać do świtu? Zobacz mroczny, przerażający i trzymający w napięciu jak żaden inny, horror, który na nowo zdefiniował gatunek kina grozy odkrywając przed światem nowe oblicze zombie!
Nocny Kwoboj (1969 r.)
Joe Buck, młody chłopak z Teksasu, naczytał się o wymagających kobietach ze Wschodniego Wybrzeża. Myślenie nie jest jego mocną stroną, więc pakuje się i bez większych namysłów wyjeżdża do Nowego Jorku. Bierze oczywiście duży czarny kapelusz, do ręki radio tranzystorowe i chce podbić NY. Po pierwszej mało udanej próbie zarobkowania (musi sam zapłacić widząc płaczącą kobietę), chce znaleźć agenta, ten oszukuje go i okrada. W końcu jednak obaj się zaprzyjaźniają, a Joe zaczyna „zarabiać”.
Nóż w wodzie (1961 r.)
Dramat psychologiczny rozgrywający się między trzema osobami w pozasezonowym pejzażu mazurskich jezior. Znany dziennikarz sportowy Andrzej (Leon Niemczyk) jedzie z żoną Krystyną (Jolanta Umecka) na jednodniowy rejs jachtem, zabiera młodego autostopowicza (Zygmunt Malanowicz). Stara się olśnić chłopaka pozycją materialną, doświadczeniem życiowym, także żoną – zaprasza go na pokład jachtu. Na pozerstwo dziennikarza autostopowicz odpowiada postawą „młodego gniewnego”, ukrywając rozpaczliwą zazdrość i pragnienie posiadania takiego samochodu, jachtu, dziewczyny i… dużych pieniędzy.
Oliver! (1968 r.)
Mały Oliver Twist (Mark Lester) ucieka z ponurego sierocińca, by szukać szczęścia na ulicach XIX-wiecznego Londynu. Od razu trafia do bandy uliczników, której przewodzą: sympatyczny złodziejaszek Fagin (Ron Moody), jego okrutny kompan Bill Sikes (Oliver Reed) i lojalny uczeń zwany „Przebiegłym Spryciarzem” (Jack Wild). Oliver przechodzi edukację czyniąca z niego wprawnego kieszonkowca i odnajduje to, o czym zawsze marzył – prawdziwą rodzinę i ciepło domowego ogniska. Wypełniony muzyką i piosenkami, które do dziś nuci cały świat „Oliver!” to opowieść o poszukiwaniu miłości, własnego miejsca w życiu i swoistej honorowej uczciwości wśród złodziei.
Osiem i pół (1963 r.)
Machina promocyjna ruszyła, ustawiono dekoracje, zatrudniono aktorów, ustalono termin rozpoczęcia zdjęć, producenci obliczają zyski, widzowie niecierpliwie czekają na premierę. Brakuje tylko pomysłu na film. Na planie filmowym Guido improwizuje, wspomina dzieciństwo, kochanki, postaci stworzone w poprzednich produkcjach. Rzeczywistość miesza się z marzeniami a przeszłość z wizją kolejnego filmu. Bohater „Osiem i pół” to w dużej mierze sam Fellini, którego po 6 pełnych i 3 krótkich metrażach (ten miał być „ósmym i pół”) ogarnął kryzys twórczy. Wydaje się, że reżyser podchodził jednak do tego z dystansem: przy obiektywie kamery miał umieścić kartkę z napisem: Pamiętaj, że to komedia.
Palacz zwłok (1968 r.)
Karl Kopfrkingl jest szczęściarzem, bo lubi swoją pracę. Krematorium to dla niego wielki tryumf człowieczeństwa – w 75 minut kłopotliwe ludzkie zwłoki zamieniają się w wygodną garstkę prochu, a dusza – jak lubi powtarzać – ulatuje w eter. Bohater odgrywa tu rolę Charona i czuwa nad każdym aspektem procesu. Wszystko odbywa się bez znoju – czysto, higienicznie i przy łagodnych dźwiękach klasycznej muzyki. Karl lubi czystość, higienę i klasyczną muzykę. Dlatego nie przestaje się uśmiechać.”Palacz…” jest urzeczywistnioną fantazją szaleńca, który każde świństwo i każdy przeskok w myśleniu potrafi bezboleśnie włączyć w łagodny obraz samego siebie. Szaleństwo Karla to ultra-konformizm, który pozwoli mu siłą woli zamienić krew w we własnych żyłach na niemiecką, a zabijanie postrzegać w kategoriach ratowania duszy. Nawet ulubioną lekturę o filozofii Tybetu Karl potrafi bezboleśnie włączyć w nauki faszyzmu. Jest jak predator, który potrafi wtopić się w tło i czekać na dogodny moment, by zabić.
