Ród smoka – recenzja 1 sezonu. Obietnica czegoś wielkiego… tylko czy nie aby na wyrost?

Pierwszy sezon Rodu Smoka za nami, emocje opadły – czas więc zabrać się za podsumowanie całości i ocenienie wrażenia poprzez komplet 10 epizodów. Serial zdołał już prześcignąć swoją popularnością Pierścienie Władzy, do których nierzadko jest przyrównywany, oraz – jak się wydaje – zgarnia większość zainteresowania fanów fantasy, pozostawionych w marazmie i złości po fatalnych ostatnich sezonach Gry o tron, rozczarowaniu Wiedźminem etc. Tylko czy Ród Smoka pozwoli im zapomnieć o ostatnich niewypałach gatunku? Czy urośnie poziomem do swojego poprzednika, jako godny prequel legendarnej już dla telewizji ekranizacji Pieśni Lodu i Ognia?

Na starcie warto nadmienić, że ten serial, z założenia przeznaczony dla dojrzałego odbiorcy, od początku walczył o widza z produkcją Amazona z gatunku high fantasy. Mimo niższego budżetu, przy początkowym przegrywaniu tegoż starcia, w ostatecznym rozrachunku to właśnie historia ze świata Martina zawojowała serca widzów. Nie da się też ukryć, że w szrankach z Pierścieniami Ród Smoka wypada obłędnie, żeby nie powiedzieć – o niebo lepiej w każdym calu, od scenariusza, po ogólny design postaci i miejsc znanych już z Gry o tron. Ale odstawiając tę świadomość, wyciągając omawiany serial z czysto komercyjnego rozgardiaszu, skupmy się na samej treści. Czy dalej jest ona równie zachwycająca, czy jedynie uratował ją słaby konkurent, przy którym aż błyszczy?

Zobacz również: Władca Pierścieni: Pierścienie władzy – recenzja 1 sezonu. Źle, ale czy tragicznie?

Martinowski świat szarości

Cóż, odpowiedź nie jest – jak to zwykle bywa u Martina – czarno-biała. Zależy, czego jako widz oczekujesz. Na starcie należy zaznaczyć, że nie jest to poziom Gry o tron, nie tylko z racji mniejszego budżetu, ale i napięcie trzyma nas zdecydowanie mniej. Fabuła, w zgodzie z książką, jest rozwleczona na dużo szerszej przestrzeni lat, a my często nie mamy nawet świadomości, jak wiele to jest.

W pewnym momencie następuje nawet zmiana dwóch głównych aktorek wcielających się w postaci Rhaenyry i Alicent. Widzowie na przestrzeni wychodzenia kolejnych odcinków byli wręcz oburzeni re-castingiem, aczkolwiek sam nie odczułem tutaj wielkiej straty. Uważam jednak, że jest to wada źle skonstruowanego scenariusza, który chciał objąć zbyt duże pole czasowe, pokazać zbyt wiele, w zbyt wielkim natężeniu. I przede wszystkim… zrobił to nieumiejętnie.

Nieubłagany płynie czas…

Nie znaczy to też, że akcja gna nieubłaganie, bo bardzo często zostajemy skazani na długie wysłuchiwanie pałacowych intryg, czekając na ich rozwiązanie, które… w obecnym sezonie nie nastąpi. Nie będzie tajemnicą, że pierwszy sezon skupia się na przedstawieniu stronnictw w nadchodzącym Tańcu smoków, czyli wielkiej wojnie, która pochłonie masy nienawidzonych i lubianych przez nas bohaterów. Tylko że wszystko tutaj zdaje się miałkie i skrajnie mniej angażujące w porównaniu do poprzedniej produkcji HBO. Dużo osób narzekało, że ten serial jest nudny, w czym jest trochę prawdy – intrygi toczą się zdecydowanie wolniej, a niższy budżet dodatkowo sprawia, że musimy uświadczyć znacznie uboższe ich rozwiązanie.

Zobacz również: Gabinet osobliwości Guillermo del Toro – recenzja serialu. Nowe oblicze horroru

Postacie również są mniej ciekawe, gorzej zarysowane w stosunku do Gry o tron. O ile tam na starcie otrzymywaliśmy masę bohaterów, których po prostu chciało się nienawidzić/kochać – tak tutaj są oni zdecydowanie mniej zarysowani, posiadają mniej cech, aby widz mógł z nimi sympatyzować. Po lekturze wielu wypowiedzi internautów mogę wręcz stwierdzić, że jednym z czynników, który sprawia, że kogoś lubią, jest sympatia do aktora, jego/jej wygląd. Co zdawałoby się potwierdzać ogólne oburzenie zmianą obsady, nawet jeśli od początku wiedzieliśmy, że takowa nastąpi, a i – ta starsza kadra aktorska jako pierwsza otrzymała angaż!

Piętno poprzednika

Gra o tron słynęła z rozmachu, tutaj ledwie go uszczypniemy. Niektóre bitwy są nam dosłownie opowiedziane przez aktorów, miast pokazane, choćby w minimalnej skali. Serial jest dużo bardziej statyczny, skupia się wokół rozmów, co z racji gatunku wielu widzom wyda się już nie do wybaczenia, zwłaszcza z racji poprzednika.

Największym plusem są sceny ze smokami, które jednak ograniczają się do tego, że te głównie latają (co może zmienić się w drugim sezonie, ale nie zamierzam tutaj wróżyć z fusów). Widać, że po rozczarowaniu 8 sezonem, mimo dobrej oglądalności, HBO nie chciało postawić na jedną kartę i ten sezon jest w rzeczywistości upewnieniem się, czy dalej pamiętamy o Westeros i swoistą ankietą, czy chcemy, aby to uniwersum było rozwijane.

Czy warto?

Mam strasznie mieszane uczucia co do tej produkcji, od początkowych doniesień, do przemieszania obsady, po doniesienia prasowe i z każdym kolejnym odcinkiem to uczucie jedynie wzrastało. Tym bardziej, gdy czytałem oburzenia tzw. „fanów”. Do dziś nie potrafię sobie wyobrazić, kim tak zwani „fani” są, ale w sytuacji, gdy jeden z bohaterów zostaje przerobiony na mielonkę, a oni lamentują nad ujrzeniem porodu… Nie chce zbytnio z takimi ludźmi wdawać się w dyskusję.

Zobacz również: Tales of the Jedi – recenzja serialu

Swoją drogą, odnoszę wrażenie, że gdy twórcy chcą dać pokaz wielokulturowości, czy zapewniają widzów o „diversity” swojej historii, robią to tylko i wyłącznie, aby zrobić szum medialny, który… Cóż, okazał się zdecydowanie mniejszy w porównaniu z Pierścieniami Władzy, ale sam fakt pozostaje niezaprzeczalny. Gdy słyszę, że na to w reklamach stawiają twórcy, zapala mi się światełko, że oni sami nie uważają swojego scenariusza za jakoś wielce porywający i trzeba „ugryźć” widza z innej strony.

Zobacz również: Mecenas She-Hulk – recenzja serialu. Zielono mi…

Od czasów czarnej Anny Boleyn wyklarował mi się obraz podobnej drogi marketingowej i co rusz, gdy wiem, że fabuła mnie rozczaruje – towarzyszy temu podobny zabieg. Tutaj też go widać, bo teraz – gdyby wgłębić się w lore świata – późniejsze wydarzenie będą musiały pokazać, jak wielokulturowość znika w jakichś pogromach, żeby zachować stan, który zastaliśmy 200 lat później, czy to w Śródziemiu, czy Westeros, tak? Czy też raczej zostanie to przemilczane, jak w przypadku Elronda, który nigdy nie powiedział, gdzie podziały się czarne elfy z Drugiej Ery?

Odezwa do wyjadaczy gatunku

Jeśli jesteś fanem fantastyki, zapewne te produkcję znasz. Te 10 odcinków były w gruncie rzeczy zapowiedzią tego, co ma czekać nas podczas Tańca, wielkiej wojny, która wyniszczyła Westeros. Możesz czuć się zanudzony, może je pokochasz. To, co ja uświadczyłem, daje mi jednak jasno do zrozumienia – a przynajmniej czuję gdzieś to przeświadczenie w swojej głowie! – że warto dać szansę Rodowi smoka i poczekać na kolejny sezon… Czy znowu się rozczaruję? Czy ty… podejmiesz to ryzyko?

Według innych redaktorów...