Czytasz ranking Najlepsze polskie filmy, część II: 1970-1989
Diabeł (1972)
Rok 1793. Do Wielkopolski wkraczają wojska pruskie, dokonując rozbioru Polski. Do klasztoru zamienionego w więzienie przybywa Nieznajomy. Wywozi skazanego na śmierć Jakuba i nakazuje mu powrót do rodzinnego dworu. Tam Nieznajomy wręcza mu brzytwę z przykazaniem, aby ten oczyścił świat ze zła i występku. Owa brzytwa staje się głównym elementem siejącym spustoszenie. Jej ostrze nie raz błyśnie na ekranie. Z minuty na minutę szaleństwo coraz bardziej ogarnia film. Pogłębiając się coraz bardziej w obłędzie, bohater, prowadzony przez Diabła, zaczyna dokonywać dzieła zniszczenia.
Poszukiwany, poszukiwana (1972)
Stanisław Maria Rochowicz, historyk sztuki, zostaje oskarżony o kradzież dzieła sztuki pędzla Bogdana Adamca. Rochowicz postanawia odtworzyć obraz i zwrócić go galerii, ale do tego czasu musi się ukrywać. W kobiecym przebraniu Marysia (Stanisław) podejmuje pracę jako pomoc domowa. Na początku Marysi nie jest łatwo w nowym zawodzie – często zmienia pracodawców. Jednak dzięki temu możemy podglądać peerelowską rzeczywistość – chlebodawcy Marysi to doskonałe przykłady na to, jakich ludzi tworzyła Polska Ludowa. Pomimo początkowych trudności w nowym zawodzie, Marysia zaczyna odkrywać uroki swojej pracy, okazuje się bowiem, że zarabia więcej niż jako magister historii sztuki.
Iluminacja (1972)
Franciszek Retman (Stanisław Latałło) jest na pozór osobą bardzo przeciętną. Sporo wysiłku kosztuje go dostanie się na studia. Wybiera fizykę, gdyż właśnie ona daje jasne i konkretne odpowiedzi na pytania. Głęboko przeżywa śmierć kolegi w Tatrach. Tam poznaje Małgosię (Małgorzata Pritulak); szybko rodzi się między nimi uczucie. Kiedy dziewczyna spodziewa się dziecka, Franciszek bierze z nią ślub. Aby zapewnić rodzinie środki do życia, przerywa ukochane studia.
Dziewczyny do wzięcia (1972)
„Dziewczyny do wzięcia” to film Janusza Kondratiuka, ukazujący jeden dzień z życia dziewcząt, które w celu odnalezienia odskoczni od wiejskiej monotonii jadą do Warszawy. W metropolii pragną się nie tylko zabawić, lecz przede wszystkim poddać się namiętnej miłości, która odmieni ich życie. Jednakże w stolicy wiele osób używa wymyślnych forteli, by zwabić płeć przeciwną. Ucieczka choć na jeden dzień do krainy swych marzeń stanowi nadzieję głównych bohaterek dzieła Kondratiuka, który bardzo sugestywnie ukazał smutną rzeczywistość PRL, ludzkie bolączki i pragnienie odmiany swego losu.
Sanatorium pod klepsydrą (1973)
Historia człowieka, Józefa, który odwiedzając sanatorium, gdzie przebywał jego zmarły ojciec, przenosi się w tajemniczy, surrealistyczny świat metaforycznej wyobraźni. Odbywa podróż w różne pętle czasu przeszłego – lata swojego dzieciństwa i fantastycznych marzeń. Józef swobodnie wędruje w czasie, raz jest chłopcem, raz dorosłym. Przy próbie dokonania powtórnej pętli czasowej świat żydowskich miasteczek oraz żydowskiej kultury, obecny w jego wyobraźni, okazuje się zniszczony i wyludniony po tragedii holocaustu.
Przyjęcie na dziesięć osób plus trzy (1973)
Kierownik zakładu przemysłowego musi szybko uporać się z rozładunkiem wagonów. Nie ma jednak pieniędzy na wypłacenie pracownikom przyzwoitej dniówki. Mimo to najmuje ludzi do pracy. Niską zapłatę postanawia zrekompensować, zapraszając robotników na przyjęcie „jak dla zagranicznej delegacji”. Dziwnym bowiem trafem na ten cel funduszy nie brakuje. Ostatecznie w jedenastu rozładowują wagony… jako oficjalna delegacja i w takim charakterze uczestniczą w uroczystym przyjęciu.
Hubal (1973)
Major Henryk Dobrzański, były olimpijczyk, żołnierz, nie może pogodzić się z klęską Polski we wrześniu 1939 r. Odmawia złożenia broni i pójścia do niewoli, wraz z grupą swoich najbliższych podkomendnych rozpoczyna walkę partyzancką głównie na terenach Kielecczyzny. Każdy z żołnierzy dla bezpieczeństwa bliskich przyjmuje pseudonim. Major od tej pory nazywa się Hubal i jako taki przeszedł do historii czynu zbrojnego w czasie II wojny światowej na terenie Polski – wspaniała i godna najgłębszego szacunku i podziwu postać wielkiego żołnierza i patrioty.
Wniebowzięci (1973)
Kultowa komedia Andrzeja Kondratiuka z pamiętnym duetem Zdzisław Maklakiewicz – Jan Himilsbach. Dwaj dojrzali mężczyźni, typowi nieudacznicy, dostają od losu niezwykłą szansę. Wygrywają dużą sumę w toto-lotka. Za uzyskane pieniądze postanawiają wybrać się w pierwszą w życiu podróż samolotem. Spróbowawszy smaku podniebnej przygody, trwonią resztę gotówki na kolejne samolotowe eskapady. W Rzeszowie podrywają dwie dziewczyny i wywożą je do Gdańska. Świetnie zapowiadająca się znajomość niestety przynosi im rozczarowanie. Nieudana jest również wizyta w Krakowie u kolegi z wojska. W końcu bohaterowie przekonują się, że tak naprawdę najlepiej czują się we własnej skórze.
Jak to się robi (1973)
Do Domu Pracy Twórczej w Zakopanem przybywają dwaj mężczyźni podający się za reżysera i pisarza. Zdobywają pokoje pod pretekstem pracy nad scenariuszem nowego filmu, jednak budzą sensację swym prostackim zachowaniem i brakiem ogłady. Bohaterowie korzystają z uroków okolicy, często z fatalnym i komicznym skutkiem. Nawiązują także znajomość z kilkoma kobietami, mamiąc je obietnicą roli w planowanej produkcji. Jednocześnie tworzą kiczowate i nierealne projekty, które mają przynieść im światową sławę.
Nie ma mocnych (1974)
Druga część kultowej komedii „Sami swoi”. Kontynuacja losów dwóch rodzin zabużańskich, osadników na Dolnym Śląsku, którzy po latach szukają męża dla swej wnuczki, by zdobyć następcę do swojego gospodarstwa. Stary Pawlak, ciężko chory, musi przekazać swą ziemię. Ale starszy syn Witia, ożeniony z Jadźką Kargulówną, więcej gruntów uprawiać nie może, młodszy zaś, Paweł, jest pracownikiem naukowym we Wrocławiu. Cała nadzieja we wnuczce, osiemnastoletniej Ani. Pawlak i Kargul postanawiają ją wydać za mąż za młodego technika mechanizacji rolnictwa Zenka. Czy ich przemyślna intryga doprowadzi do szczęśliwego finału?
Kontynuuj czytanie rankingu Najlepsze polskie filmy, część II: 1970-1989 na następnej stronie
