Flash
Flash to dobry film, który zapewne ucierpi przez zbyt duży hype i zawyżone oczekiwania fanów. Ciężko na razie stwierdzić, jak duże znaczenie ma ta produkcja dla całego uniwersum, niemniej robi dokładnie to, co powinna robić w swoim podstawowym założeniu – zapewnia rozrywkę na wysokim poziomie. I może to banalne stwierdzenie, ale patrząc na obecny stan Hollywoodu i blockbusterów – to tylko tyle i aż tyle.
Tyler Rake 2
Tyler Rake 2 to niezaprzeczalnie kino akcji z górnej półeczki. Chris Hemsworth jako tytułowy bohater to niepowstrzymany taran, który nie tylko wyważa wszystkie napotkane drzwi, ale przy okazji rozbija je w drzazgi. Sekwencje są niezwykle widowiskowe, bohaterowie dobrze zagrani. Całość jest emocjonująca i pełna adrenaliny. Natomiast szalony i rekordowo długi one-shot to cholernie imponujące dzieło. Czego od filmu z tego gatunku chcieć więcej?
Firebrand
Dużo osób zarzuca Firebrand, że mija się z historią. Jak dla mnie nie jest to problem. Reżyser nigdy nie nazwał produkcji filmem historycznym, a jedynie opartym na prawdziwych postaciach. Opowieść jest mroczna, trzyma w napięciu i ma się wrażenie oglądania dobrego thrillera. Do tego dochodzą rewelacyjni aktorzy, którzy udźwignęli cały ciężar niespójności scenariusza oraz jego najsłabsze momenty.
Mój sąsiad Adolf
Jest to naprawdę udany, solidny film. Osobiście mam wrażenie, że reżyser kilka razy trochę gubi drogę, ale mimo tego zawsze wraca na wytyczoną trasę i dowozi emocjonujący, zgrabnie zamykający całą historię finał. Warto też nadmienić, że mimo braku fajerwerków i raczej oszczędności w środkach, film jest naprawdę bardzo ładnie nakręcony. Kadry są przemyślane, pozbawione rozpraszaczy i rzeczy wyraźnie zbędnych. Czy jest to film który trzeba obejrzeć? No raczej nie. Czy w takim razie warto poświęcić czas? Myślę że tak, te półtorej godziny zlatują względnie szybko, film nie dłuży się, trzyma całkiem dobre tempo. Sama historia jest na tyle intrygująca, że to ona skłoniła mnie żeby w ogóle film obejrzeć i choć seans nie obył się bez zgrzytów, to nie żałuję spędzonego w kinie czasu.
Indiana Jones i Artefakt Przeznaczenia
Finałowa, zamykająca serię przygód słynnego archeologa odsłona. Chociaż film ma kilka luk fabularnych, to cała historia jest dość satysfakcjonującą przygodówką ze znaną nam postacią. Lubimy Harrisona Forda, który gra z szacunkiem dla swojego bohatera i przygód, które go spotykały. Mamy sporo scen akcji. Miło jest również zobaczyć ponownie Johna Rhysa-Daviesa w roli Sallaha. Film broni się sentymentem, jednak jeśli liczycie na spektakularne zakończenie Indiany Jonesa możecie się zawieść. Koniec filmu robi ukłon w kierunku fanów serii, ale jest to raczej ukłon spokojny. I może to jest właśnie sedno filmu, że po wszystkich niesamowitych przygodach nawet najlepszym poszukiwaczom skarbów przyda się odpoczynek.
Lipiec
Mission: Impossible – Dead Reckoning: Part One
Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One to kolejna rewelacyjna odsłona kultowej serii. Cruise i McQuarrie dowieźli nam fenomenalne sceny akcji. Poznaliśmy nowych świetnych bohaterów, których chętnie zobaczę w kolejnej odsłonie. Swój występ zaliczył również Marcin Dorociński, o którym celowo nie powiedziałem wcześniej, ale również wypadł świetnie w swojej sekwencji. Cała opowieść trzyma za gardło, a każde wydarzenie ma swój ciężar. Czy wysoko zawieszona przez poprzednie części poprzeczka uniemożliwiła nakręcenie świetnej produkcji? W żadnym wypadku. Była jedynie motorem napędowym, dzięki któremu dostaliśmy po raz kolejny jeszcze lepszą odsłonę. Ten film po prostu trzeba zobaczyć.
Między nami żywiołami
Między nami żywiołami to naprawdę ładna i ciekawa bajka z dobrym przekazem. Charyzmatyczna postać Iskry oraz nieco nadwrażliwy Wodek kradną serca i szybko zdobywają wszelką sympatię. Cały wątek ognistej bohaterki: jej pochodzenie, rodzinne relacje, motywacje, czy pragnienia bardzo mocno wybrzmiewa w filmie. Niestety cierpią na tym pozostałe postacie pojawiające się w animacji. Mam jednak nadzieję, że w przyszłości powstanie sequel Między nami żywiołami, by widzowie mogli jeszcze bardziej poznać ten wspaniale wykreowany świat.
Ostatni Wiking
Ostatni Wiking to film, któremu warto dać szansę. To nie tylko wciągająca historia człowieka, który zaszył się w lesie. To opowieść po trochu o każdym z nas. Bywa smutny, zabawny, wzruszający, emocjonujący, wszystkiego po trochu. Mimo kilku niedociągnięć, jest to naprawdę przyjemny i ciepły, a miejscami i zabawny film. Daneskov fantastycznie operuje tutaj naszymi emocjami, wie doskonale co kiedy ma się wydarzyć żeby to nas oddziaływało jak należy. Warto jeszcze zwrócić uwagę na naprawdę udany soundtrack i, a może przede wszystkim, świetne zdjęcia. Norwegia w stanie niemal surowym. Niezwykle wyraźna, ostra, aż czuć chłód bijący z ekranu. Pomaga to wczuć się w ten fantastyczny klimat nordyckich lasów, gór i rzek.
Barbie
Podejrzewam, że nie muszę Was przekonywać do obejrzenia Barbie, bo na pewno większość z was ten film zobaczy. Greta Gerwig dokonała czegoś, co wydawało się z pozoru niemożliwe. Połączyła satyrę z manifestem feminizmu, walką płciową oraz ciepłą historią o tym, że można zostać kim się chce. Nawet najzwyklejszą na świecie osobą. Dodatkowo, jakby nie patrzeć, stworzyła niesamowitą reklamę dla lalek Barbie. Nie brakuje tu poczucia humoru, ale również scen, które łapią za serce. I muszę przyznać, że dawno nie byłam w kinie na filmie, na którym widownia tak żywo reagowała na to, co widzi na ekranie. Wsiadajcie zatem w różowe barbiemobile i pędźcie do kin, bo naprawdę warto.
Oppenheimer
W zestawieniu nie mogło zabraknąć prawdopodobnie najważniejszego dzieła nie tylko tego roku, ale i kilku ostatnich lat. Film ten przez wielu jest określany jako najlepszy w dorobku jego reżysera. Dzieło Nolana to film, który zasługuje na powszechne uznanie. Życie niektórych ludzi pisze najlepsze historie i cieszę się, że reżyser wplótł swój styl w opowieść, ale nie zdominował nim filmu. Uważam, że rzetelnie przedstawił biografię wybitnego naukowca. Nie zdziwię się, jeśli ten film zostanie okrzyknięty najlepszą premierą tego roku, bo na to obiektywnie zasługuje. Mam też nadzieję, że Oppenheimer znajdzie się nie tylko w kanonie kinowych dzieł obowiązkowych, ale również, że będzie rekomendowany, jako lekcja naukowej pokory i refleksji nad granicami ludzkich możliwości.
