Wieloryb
Wieloryb jest dziełem, któremu często przypisywany jest realizm. Kategorycznie się z tym jednak nie zgadzam. W środkach bowiem mamy do czynienia z filmem wysoce naturalistycznym, aczkolwiek życiowym w wymowie. Ten film wraz z wykorzystaniem zarówno historii o polowaniu na wieloryby jak i biblijnej przypowieści buduję wspaniałą i niebywale trafną opowieść o uzależnieniu. Niejednokrotnie naszym oczom ukazane są sceny makabrycznego obżarstwa. Trudno się po czymś takim patrzy na jedzenie. Nie sprawia to jednak, że z miejsca pogardzamy naszym głównym bohaterem. Jego nieidealność, skłonność do upadku, pozwala nam się z dużą lekkością utożsamić z Charliem. Ludzka batalia z nałogami to natomiast nie jedyny temat podjęty przez dzieło twórcy filmu o płonących mieczach i golemach Noego.
Blisko
To właśnie dojrzewanie i wszystko to, co z nim związane, jest tematem fabuły, o czym dość łatwo zapomnieć. Przyjaźń bohaterów jest niezwykle silnie podkreślona oraz wyeksponowana, dlatego gdy jej zaczyna brakować, trochę ciężko jest zrozumieć dalszy przekaz filmu. Niestety, jeśli czekacie na catharsis, to muszę Was rozczarować. Pod tym kątem Blisko dość wiernie oddaje prawdziwe życie, w którym niektóre rzeczy już nigdy nie wrócą na dawne tory. Sztuką jest pogodzić się z nową sytuacją i nauczyć z nią żyć. Jeśli chcemy coś wyciągnąć z seansu, to jedną z najbanalniejszych, a jednocześnie najtrudniejszych nauk na świecie. Czasami nie warto jest przejmować się tym, co mówią inni. Szczególnie, jeśli ceną miałaby być przyjaźń.
Tár
Tár wprowadza nas głęboko w świat środowiska muzyki poważnej. Bardzo szybko na początku scenarzyści rozprawili się z postacią głównej bohaterki i zaserwowali nam notę biograficzną. Już w pierwszej scenie wywiadu poznajemy jej filozofię i podejście do muzyki. Szybko załatwili pierwszą podstawową zasadę budowania historii. Przez to mam wrażenie, że prawdziwym bohaterem nie jest sama Lydia, ale całe środowisko muzyki poważnej. Jest ono dość hermetyczne zwłaszcza dla kogoś zupełnie z nim nie związanego. W filmie pojawia się bardzo dużo specjalistycznego słownictwa bez tłumaczenia go. Dla kogoś, kto nie miał do czynienia z teorią muzyki, może to być zniechęcające. Warto jednak dać mu szansę, bo film pokazuje od środka świat zamknięty dla zwykłych śmiertelników. W tym również jest jego uwodząca siła.
Najbardziej samotny chłopak na świecie
Będąc zupełnie szczerym, im mniej wiecie na temat tego filmu, tym lepiej będziecie się bawić, trafiając na różnej maści nawiązania, żarty czy ogólnie obcując ze skryptem. Film ten bowiem z pełnym miłości podejściem bawi się kinem i na sali podczas seansu potrafi niebywale rozczulić. Jest zabawny, za co mogą poręczyć moje uszy, które wysłyszały masę obfitych wybuchów śmiechu publiki. Przyjemne zaskoczenie i oby więcej takich produkcji. Może nie jest to dzieło w pełni oryginalne, wszak zbudowane jest z masy już istniejących popkulturowych puzzli. Scenariusz też mimo ciekawych pomysłów przynosi raczej spodziewane rozwiązanie. Niemniej wypada to wszystko tak wholesome, że nawet mi zmiękło moje zgorzkniałe serce, bardzo ostatnio nadwyrężone przez przesadnie ironiczne i cyniczne produkcje pokroju Velmy. Najbardziej Samotny Chłopak na Świecie to film choć niepozorny, to cudowny, polecam.
Tata
Tata jest ciepłym filmem drogi z rewelacyjną rolą Eryka Lubosa, w którym dorosły mężczyzna musi dojrzeć w zaskakująco szybkim tempie. To opowieść nie tylko o tacierzyństwie, ale też o radzeniu sobie ze stratą oraz skomplikowanych relacjach polsko-ukraińskich. Tata nie jest filmem idealnym, ale na pewno wartym uwagi. Mało się mówi w polskim kinie o tacierzyństwie, jego cieniach i blaskach, nie popadając przy tym w banał. Annie Maliszewskiej się to udało i stworzyła interesujący portret współczesnego mężczyzny. Bez oceniania, idealizowania czy wyolbrzymiania.
Marzec
Holy Spider
Choć to film ciężki, nieprzyjemny i wywołujący tę wewnętrzną złość, podczas której wiemy, że nic nie możemy zrobić… To jest filmem ważnym, potrzebnym i uświadamiającym. Szkoda, że jako duński kandydat do Oscara za Film międzynarodowy nie dostał się do nominowanej piątki. I niech Holy Spider poza dobitnym przesłaniem, będzie też wskazówką dla wszystkich zbyt intensywnie propagujących swoje przekonania. Jeśli w coś wierzysz – bądź zachęcającym przykładem wiary w Twój światopogląd. Jeżeli odczuwasz niesprawiedliwość wobec siebie i wyznawanej przez Ciebie ideologii – powiedz, porozmawiaj i przedstaw swoje argumenty. Nie bądź fałszywym prorokiem. Bo w wielu przypadkach najgorszą rzeczą dyskryminującą i dyskredytującą wartości, w które się wierzy, jest nachalne narzucanie ich innym.
Creed 3
Mimo powtarzalności Creed 3 to naprawdę dobre kino i względnie udany debiut. Produkcja udowadnia nam, że ten gatunek wciąż się nie przejadł. Choć nie jest to wspomniana na początku perełka, to nadal solidny kawał dobrego kina, który nie znudzi fanów, za to zaserwuje nam sporą dawkę emocji i – po raz kolejny – fenomenalne walki.
Filip
Naprawdę przekonuje mnie podejście do tematyki wojennej z perspektywy zwykłego chłopaka, który ucieka przed wojną, a nie dzielnie walczy w szeregach. Wobec wszechogarniającej polskiej martyrologii oraz patosu charakterystycznego dla takiego kina, Filip jest produkcją odświeżającą i autentyczną. Bohater nie chce wrócić do Polski, nie czuje potrzeby pójścia na front. Chce przeżyć za wszelką cenę. Zdecydowanie brakowało mi takiej historii w polskim kinie wojennym. Ile to można oglądać rycerskich historii o narodowych bohaterach?
Krzyk VI
Najnowsza odsłona nie tylko pęka w szwach od nawiązań czy mrugnięć okiem do fanów kina grozy. Szósta część Krzyku próbuje z pomocą tego powiedzieć coś nowego, w charakterystyczny dla siebie sposób skomentować rzeczywistość. Marka ta kocha popkulturę, siebie samą i swoich fanów. Uwielbia wodzić ich na pokuszenie i wyprowadzać na manowce, a po tym wszystkim sprawić, by widzowie nie czuli się oszukani, a ukochani. Istna wspaniałość i pod względem spójności, samoświadomości i miłości w niej. Jeśli cykl ten ma być prowadzony w ten sposób to niech wesoło trwa sobie dalej, a ja będę z niecierpliwością czekał na powrót do łask moich ulubieńców Freddy’ego Krugera i Leprechauna.
W gorsecie
W gorsecie jest nie tylko portretem cesarzowej Elżbiety, ale przede wszystkim hymnem dla kobiet. Niezgoda na puste życie, walka z etykietką dworskiej lalki oraz głośne wyrażanie swojego zdania jest wciąż uniwersalną opowieścią. Historie silnych kobiet często popadają w banał, ale tutaj mamy do czynienia z prawdziwą perełką.
Wyrwa
Duet aktorski Tomasz Kot oraz Grzegorz Damięcki wypada wręcz rewelacyjnie. Aktorzy stworzyli kreacje całkowicie różne, a mimo wszystko bardzo charakterystyczne. Chemia między nimi jest bardzo odczuwalna, a fantastyczne dialogi brzmią naturalnie oraz wywołują istne salwy śmiechu. Chyba już dawno tak dobrze się nie bawiłam na żadnym polskim filmie. Zręczne żonglowanie gatunkami broni się tutaj niesamowicie dobrze, co rusz zmieniając nastrój widza. Oglądając Wyrwę odczujemy zarówno napięcie, wzruszenie, jak i rozbawienie. Do tego dochodzi rewelacyjna finałowa scena oraz Szare Miraże zespołu Maanam, które jeszcze długo po seansie będą się kręcić po głowie.
